Ο τελευταίος και ανεκπλήρωτος γάμος της Γιαννούλας της Κουλουρούς με τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Ουίλσον, αποτελεί την αφορμή  αυτής της σουρεαλιστικής κωμωδίας. Αυτή είναι και η μοναδική σύνδεση με την ιστορίας της Γιαννούλας όπως την ξέρουμε.   
Στο έργο μας  η ιστορία είναι αντεστραμμένη. Η Γιαννούλα είναι η μόνη που γνωρίζει την αλήθεια, σε αντίθεση  με τους υπόλοιπους πολίτες που ονειρεύονται δόξες και μεγαλεία. Εν γνώσει της γίνεται μέρος της συλλογικής πλάνης , που σκεπάζει την κοινωνία της πόλης, αποδέχεται αυτή την κατάσταση και επιλέγει να μην αντισταθεί. Έτσι, επωμίζεται τις φαντασιώσεις και προβολές του πλήθους, τις συγκεντρώνει όλες στο πρόσωπό της και προτιμά να μην αποκαλύψει την τραγική αλήθεια, αλλά να την αφήσει να λάμψει. Έρμαιο της πομπής των πολιτών, κατευθύνεται προς το Μόλο, αποφασισμένη να θυσιαστεί και να μείνει στην ιστορία ως η γελοία νύφη που περιμένει  τον γάμο με τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Σημείωμα σκηνοθετών :
Για να πούμε αυτήν την σουρεαλιστική ιστορία πήραμε σαν βάση το Μανιφέστο του Σουρεαλισμού του Andre Breton το1924.
«Πιστεύω στη μελλοντική συγχώνευση αυτών των δύο καταστάσεων -που εξωτερικά δείχνουν τόσο αντιφατικές- του ονείρου και της πραγματικότητας, σε ένα είδος απόλυτης  πραγματικότητας. Ο ίδιος στο μυθιστόρημα του "Nadja" σημειώνει: Η περίφημη έλλειψη ορίων ανάμεσα στη μη-τρέλα και στην τρέλα δε με αναγκάζει να προσδώσω διαφορετική αξία στις αντιλήψεις και ιδέες που είναι αποτέλεσμα της μιας ή της άλλης.
Για εμάς η «Γιαννούλα» είναι μια ιδιότυπη πολυεπίπεδη κωμωδία, που μιλάει για τις επιθυμίες της μάζας, τα συλλογικά ψεύδη και  την διαχρονική ανάγκη της κοινωνίας μας για  Μεγάλες Ιδέες. 

"Καθένας μπορεί να το πάθει. Να διολισθήσει στην ψευδαίσθηση ότι ζει μια ωραία προσωπική ιστορία και να βιώνει την αυταπάτη αυτή σαν πραγματικότητα. Ο ρόλος των άλλων ποιος είναι; Καθένας επιλέγει: Άλλος τη συγκατάβαση, άλλος τη χλεύη, άλλος την υποδαύλιση, την οργάνωση καζούρας  χωρίς  τύψεις: Τι ενοχή μπορείς να έχεις απέναντι σε κάποιον που θύτη έχει τον εαυτό του και που μπορεί, στο βάθος, να σε έχει ανάγκη η παράστασή του, εσένα, τον σαρκαστή, τον βασανιστή, τον διαπομπευτή;
Καθένας μπορεί να το πάθει. Όπως και όλοι μαζί μπορούμε να πάθουμε το ανάποδο. Να διολισθήσουμε όλοι μαζί στο παιχνίδι των ψευδαισθήσεων στις οποίες μας οδηγεί η «κανονικότητα», όταν σου επιβάλλεται χωρίς να επιδέχεται αμφισβήτηση. Τότε, είναι ο μύθος που μας έχει ανάγκη, ώστε να γίνει πιστευτός και να γίνει και από εμάς πιστευτή η ζωή μας.
Κάτω από μια τέτοια σκέψη, προσπαθήσαμε να πούμε τη Γνωστή Ιστορία, αλλιώς".
Κωνσταντίνος Μάγνης