Η παράσταση εξιστορεί έναν από τους αρχαιότερους μύθους, αυτόν των Λαβδακιδών,  όπως τον συνέλαβε ο λαός και τον διαχειρίστηκαν οι μεγάλοι τραγικοί ποιητές:  από την άφιξη του Κάδμου στην Θήβα, τον γάμο του Λάιου με την Ιοκάστη, τη γέννηση του Οιδίποδα, την πατροκτονία και τη λύση του αινίγματος της σφίγγας, την τύφλωση, την εξορία, τη σύγκρουση του Ετεοκλή και του Πολυνείκη, την ανυπακοή της Αντιγόνης στην εντολή του Κρέοντα και το τέλος του Οιδίποδα. Παρακολουθούμε επί σκηνής έναν μύθο που με συμβολικό τρόπο περιγράφει τη δημιουργία του κόσμου, την εξέλιξη των πρώτων μορφών κοινωνίας, την οργάνωση των εξουσιών και τη θέσπιση της πρώτης νομοθεσίας που αποτέλεσε και το τέλος της μυθολογικής (ηρωικής) περιόδου. Όλοι οι αρχαίοι λαοί μέσα από Επικές Αφηγήσεις έδωσαν  τη δική τους εκδοχή για τη δημιουργία του Κόσμου. Για παράδειγμα οι Βαβυλώνιοι με το «Έπος του Γκιλγκαμές», οι Ινδοί με τη «Μαχαμπχαράτα» τους, οι Εβραίοι με τη «Γένεση», τα Σκανδιναβικά Έπη, κ.ά. Σήμερα, παρακολουθώντας τις απαρχές του κόσμου μέσα από τους αρχαίους μύθους, συνειδητοποιούμε καλύτερα τις παθογένειες της εποχής μας και τα αδιέξοδα που δημιουργεί η κοινωνική ανισότητα την οποία στις μέρες μας  βιώνουμε στην πιο ακραία της μορφή. 

 

Η παράσταση «Οιδίπους» είναι μια σύνθεση των επτά τραγωδιών που αναφέρονται στον μύθο του οίκου των Λαβδακιδών. Συγκεκριμένα:  των  τραγωδιών του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος», «Οιδίπους επί Κολωνώ» και «Αντιγόνη», των τραγωδιών του Ευριπίδη «Φοίνισσες», «Βάκχες» και «Ικέτιδες» και της τραγωδίας του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας».

 

Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς  τη νομιμότητα μιας τέτοιας σύνθεσης αλλά ούτε και για το αντίθετο, καθώς τέτοιες απόπειρες παρατηρούνται ήδη από τα πρώτα χρόνια μετά τον θάνατο των μεγάλων τραγικών ποιητών και συνεχίζονται ως τις μέρες μας. Πρώτος ο Ευριπίδης ο νεότερος συντόμευσε τις τριλογίες του πατέρα του. Το ίδιο έκαναν και άλλοι λιγότερο γνωστοί ποιητές. Κατά το 1ο μ.Χ. αιώνα έχουμε πλήθος συνθέσεων από τραγωδίες διαφορετικών ποιητών. Εξαιτίας αυτών των εγχειρημάτων κληρονομούμε ως σήμερα και τον ορισμό παρακαταλογές ή παρακαταλογικό ύφος. Στους ύστερους Βυζαντινούς χρόνους το Θρησκευτικό Δράμα «Χριστός Πάσχων» αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα έργου-σύνθεσης τραγωδιών του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Λυκόφρονα. 

    

Η νέα σύνθεση, που χρησιμοποιεί αποσπάσματα από επτά τραγωδίες, έχει διαφορετική κατεύθυνση ως κείμενο και παράσταση. Διατηρούνται μόνο τα μέρη των ρόλων, χωρίς τις παρεμβάσεις του Χορού. Έντεκα ηθοποιοί επί  σκηνής, με απλά μέσα, αφηγούνται την περιπέτεια του μύθου του Οιδίποδα. Η παράσταση δεν περιλαμβάνει μόνο σκηνές από τις επτά τραγωδίες αλλά και πτυχές του μύθου που ορίζονταν ως «μιαρές», κατά την παράδοση της τραγωδίας, και εξιστορούνται μόνο από τους αγγελιοφόρους ή τον χορό.