Η υπόθεση αντλείται από τον αρχαιοελληνικό μύθο του Πρωτέα. Ο Κλωντέλ ανασκευάζει με σατιρικό τρόπο το μύθο. Σε ένα άκρως ελληνικό τοπίο σατιρίζει τις ποικίλες επιθυμίες και την πολυμορφικότητα ενός άνδρα. Η προδοσία των γυναικών, η ματαιότητα και τα κατώτερα συναισθήματα των ανθρώπων που παρουσιάζονται μέσω των χαρακτήρων, σατιρίζονται για να εξορκιστούν, να φανούν πόσο «μικρά» είναι στην πραγματικότητα. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά το 1988, στην Πάτρα.

Είναι η απόδειξη της σατιρικής φλέβας ενός μεγάλου τραγωδού και ποιητή, ενός από τους κορυφαίους δραματουργούς του αιώνα μας. Ο Κλωντέλ «παίζει» με τα αρχαία υλικά – με τη μυθολογία των Νυμφών και των Σατύρων και με θέματα από την Ελένη του Ευριπίδη και την Οδύσσεια – φαντάζεται το χαμένο σατιρικό δράμα της Ορέστειας και κατασκευάζει ένα απολαυστικό «κολοσσιαίο χωρατό», όπου το κωμικό δένεται αξεδιάλυτα με το λυρικό ως ακραία απόληξη του. Η θάλασσα, το μάγεμα του άντρα, η περιπλάνηση, η προδοσία των γυναικών, η αναζήτηση της πρωταρχικής ατυχίας, ο θεός με χίλια πρόσωπα, η ματαιότητα. Κάτω από τον αφρό των θεατρικών μορφών η φάρσα γίνεται κάτι σαν εξορκισμός, σαν επανάληψη του δράματος με άλλη μορφή, ευτράπελη.