Μια άγνωστη Αμερικανίδα. Φωτογραφία της στο φεστιβάλ της Αβινιόν: ενδιαφέρουσα… Όνομα: Έμιλυ Μαν: ποιητικό. Το κείμενο: ισχυρό, ερεθιστικό…
Ο Μαρκ χωρισμένος, πατέρας, εραστής, καλλιτέχνης. Το Βιετνάμ. Η Τσέρυλ, η γυναίκα του Μαρκ, μητέρα των παιδιών του. Το Βιετνάμ. Η Ναντίν, η ερωμένη του Μαρκ, χωρισμένη, πολλά επαγγέλματα, πολλές ζωές. Το Βιετνάμ. Η ενοχή, οι ενοχές. Μονόλογοι – ομολογίες σαν σόλο σαξόφωνο αρρωστημένης τζαζ. Σχέσεις ακρωτηριασμένες, έννοιες που σήπονται. Το Βιετνάμ. Η φρίκη, το όνειδος. Οι νεκροί φίλοι και τα ονόματα τους: Παρών. Παρών. Διαφάνειες σε μια λευκή οθόνη. Νεκρή φύση. Πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα μιας αξιόλογης γραφής, από τις ελάχιστες γυναικείες, σχεδόν μοναδική, μοναχική, στο σύγχρονο αμερικάνικο θέατρο.

Στη Νεκρή φύση αντηχούν τα αδιέξοδα που χαρακτηρίζουν τον κόσμο μας. Πρόκειται για ένα σκληρό έργο, που απευθύνεται σε ‘’νέους’’ θεατές, σ’ εκείνους που βλέπουν το θέατρο σα μεγεθυντικό καθρέφτη του κόσμου που ζούμε και όχι σαν πρόσχημα εφησυχασμού.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Την Παρασκευή 20 Ιανουαρίου, στην ειδικά διαμορφωμένη σε κυκλική σκηνή πλατεία του Δημοτικού Θέατρου "Απόλλων", οι ηθοποιοί του Θεάτρου Πάτρας Στάθης Κακκαβάς, Βαρβάρα Μαυρομάτη και Γιάννα Νικολοπούλου παίζουν στο έργο της Αμερικανίδας συγγραφέως Έμιλυ Μαν Νεκρή Φύση, τον Μαρκ, την Ναντίν και την Τσέρυλ, τρία πρόσωπα- μάρτυρες μια γενιάς, που διαψεύστηκε στις ελπίδες και τα όνειρα της.

Πέρα από την ακατανόμαστη βία πολέμων σαν του Βιετνάμ «θα γίνει ξανά», λέει ο Μαρκ- το έργο της Έμιλυ Μαν μιλά δίχως προσχήματα για την άλλη βία, εκείνη που παραμονεύει κάτω από κάθε μορφή ανθρώπινης σχέσης. Ο κόσμος, που ζούμε έτσι όπως τον ζούμε, μας εξαναγκάζει στην άμυνά της απομόνωσης για αυτό και δεν μπορούμε πια να εκφραστούμε, να επικοινωνούμε πάρα μόνο με βίαιους, επιθετικούς ορούς. Ο ερωτάς, το σεξ, η γέννα, η πατρότητα, η φιλιά, η δουλειά μας εμείς με τους άλλους, εμείς με εμάς τους ιδίους: μια διαρκής παραλογή μάχη με αποτυχημένες εφόδους και βαρείες απώλειες.

«Από αυτή τη σκοπιά, θα μπορούσα να πω», λέει η Μ. Λυμπεροπούλου, ότι «είμαστε όλοι μας Αμερικανοί πεζοναύτες».

Από  περιεχόμενο και γραφή, η Νεκρή φύση υπαγορεύει μια άλλη υποκριτική προσέγγιση, διαφορετική απ’ ότι στους Μικροαστούς, στα Χαιρετίσματα από τη Μπέρτα ή τον Γυάλινο κόσμο.

Οι «μονόλογοι» του Μαρκ, της Ναντίν και της Τσέρυλ τέμνονται και διαθλώνται συνεχώς σε ένα είδος έμμεσου διαλόγου, που καταλήγει πάντα στο θεατή, εξαναγκάζοντας τον ηθοποιό να σχοινοβατεί υποκριτικά, δίχως προστατευτικό δίχτυ. Μια δουλειά επώδυνη αλλά και συναρπαστική τουλάχιστον στις πρόβες, που έγινε περισσότερο με ορούς υπαρξιακούς θάλεγα, πάρα «ερμηνευτικούς». Πιο απλά: δε γίνεται να υποδυθείς το στραπάτσο, απλώς «στραπατσάρεσαι». 

Στη Νεκρή φύση αντηχούν σα σόλο σαξόφωνο τα αδιέξοδα, που χαρακτηρίζουν τον κόσμο μας σήμερα. Πρόκειται για ένα σκληρό έργο, που απευθύνεται σε «νέους θεατές», σ’ εκείνους που βλέπουν το θέατρο σα μεγεθυντικό καθρέφτη του κόσμου που ζούμε και όχι σαν πρόσχημα εφησυχασμού.

Η Νεκρή φύση, που παρουσιάζεται πρώτη φορά στην Ελλάδα, παίζεται σε μετάφραση Νίκου Σαββάτη και σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου.

Τα σκηνικά και κοστούμια είναι του Δαμιανού Ζαφίρη, η Βουβούλα Σκούρα επεξεργάστηκε τις διαφάνειες, που προβάλλονται στην παράσταση και τους φωτισμούς έκανε ο Ανδρέας Μπέλλης.