Δελτίο Τύπου
Σύγχρονο έργο στο θέατρο Πάτρας
Μισέλ Βιναβέρ για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Το Θέατρο Πάτρας ολοκληρώνοντας την πρώτη του χειμερινή περίοδο, που συνδύασε το ανέβασμα δυο "κλασσικών έργων" του 20ου αιώνα με την παρουσίαση δυο άπαιχτων σύγχρονων έργων, ετοιμάζεται πυρετωδώς για την τελευταία φετινή παράγωγη του.

Πρόκειται για το δίπτυχο Θέατρο δωμάτιου ( 1978): Διαφωνώντας, εννοείται και Η Νίνα, όμως, είναι άλλο πράγμα του Γάλλου συγγραφέα Μισέλ Βιναβέρ, χαρακτηριστικό δείγμα του "θέατρου της καθημερινότητας" μιας από τις σημαντικότερες τάσεις της σύγχρονης ευρωπαϊκής δραματουργίας. Ένα αθόρυβο δράμα και μια πικρή κωμωδία, γραμμένα για να παίζονται μαζί, συγκροτούν μια οξυδερκή αλλά και γεμάτη κατανόηση ματιά πάνω στους μικρούς ασήμαντους ανθρώπους, που δεν έχουν πια ψευδαισθήσεις να τους θρέφουν.

Μια μητέρα κι ένας γιος, που αποσπάται, δυο αδέλφια εργένηδες και η ιδιόρρυθμη αναστάτωση που φέρνει στη ζωή τους η είσοδος μιας νέας κοπέλας, θραύσματα καθημερινού λόγου για περιστατικά που θα μπορούσαν να συμβούν σε οποιαδήποτε σύγχρονη μεγαλούπολη.

Το Θέατρο του δωμάτιου του Μισέλ Βιναβέρ ανεβαίνει την Παρασκευή 24 Μάρτιου 1989 στο Δημοτικό Θέατρο "Απόλλων" της Πάτρας σε μετάφραση Κλαίρης Μιτσοτάκη, σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη, με σκηνικά και κοστούμια Άρτεμις Τσαγκαρίδη, φωτισμούς Ανδρέα Μπέλλη και μουσική επιμέλεια Νίκου Σαββάτη.

Παίζουν οι ηθοποιοί : Δημήτρης Γεννηματάς, Κατερίνα Καραγιάννη, Δημήτρης Καραμπέτσης, Μαρία Κατσανδρή και Γιώργος Μωρόγιαννης.

*******************************************************************

Ο ίδιος ο συγγραφέας υποστηρίζει πως γράφει κάτι που μοιάζει περισσότερο με πεζογραφία παρά με θέατρο. Ο κάθε σκηνοθέτης μπορεί να εκλάβει διαφορετικά τα έργα του και να δημιουργήσει από το ίδιο κείμενο, διαφορετικές παραστάσεις, με σεβασμό προς τον συγγραφέα. «Δεν γράφω για το θέατρο, μάλλον εναντίον του. Χρησιμοποιώ τη θεατρική φόρμα γιατί για μένα το να γράφω σημαίνει, ξεκινώντας από το ασύνδετο να φτάσω σιγά-σιγά να συνδέσω». 

Σημείωμα του συγγραφέα για το έργο:
«Πρέπει βεβαία να χρησιμοποιώ λέξεις όταν μιλώ»,  λέει μια ανώνυμη φωνή σε ένα ποίημα του Έλιοτ με μια δόση, φανταζόμαστε, ανυπομονησίας, ερεθισμού, υποταγής.

Πρώτο έργο, Έλεν και Φίλιπ μένουν μαζί, μητέρα και γιος. Προσηλωμένοι ο ένας στον άλλο. Δεμένοι ο ένας με τον άλλο. Αλλά αυτός περνάει επίσης τη ώρα του με το να αποδεσμεύεται. Απ’ αυτήν. Απ’ την κοινωνία. Απ’ τον κόσμο. Διαφωνεί, αλλά με παθητικότητα. Μιλάει, χωρίς όμως να δένεται με τα λογία που προσφέρει. Ας πούμε ότι σε αυτόν δεν υπάρχει προσχώρηση. Πηγαίνει. Αυτό εννοείται. Εκείνη δεν μένει ακίνητη, πηγαίνει και λέει τα λογία « των γονιών». Τα λέει με δισταγμό, θέρμη, λεπτότητα, διακριτικότητα. Φαινομενικά αυτό δεν οδηγεί σε σπουδαία πράγματα. Αυτό που συμβαίνει αναμεσά τους κινδυνεύει όλη την ώρα να ακυρωθεί. Παρόλα αυτά δε είμαστε μακριά; Αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε αναμεσά τους, ένα πάθος, μια κατανόηση.

Δεύτερο έργο, η μητέρα τους έχει πεθάνει και μένουν μαζί, δυο αδέλφια, σαράντα περασμένα, εργένηδες, μια ζωή τακτοποιημένη. Ο Σεμπαστιέν, που δουλεύει σ’ ένα εργαστήριο, παθιάζεται με την σύγκριση ανάμεσα στις διάφορες εθνότητες, ο Σαρλ, κομμωτής – εργαζόμενος έχει λιγότερο βάθος, συνεννοούνται καλά, θα μπορούσαν να συνεχίσουν έτσι. Αλλά ο Σαρλ εισάγει στην κοινή ζωή, «δια της βίας», τη Νίνα, τη φιλεναδούλα του. Εκείνη αρχίζει να ραγίζει. Χωρίς όμως να διαλύεται. Αντίθετα, η ζωή δεν σταματά από το σημείο αυτό να φτιάχνεται, γιατί υπάρχουν τώρα οι  αντιθέσεις, οι εντάσεις, μια ακατάπαυστη έκρηξη .

Μισέλ Βιναβέρ