Ην δε σκοτία, αλλ’ εκείνην πόθος κατέλαμπεν
Ρωμανός ο Μελώδος

Ένας νεαρός από το Μιλάνο καταφθάνει στη Βενετία κάπου στα μισά του 15ου αιώνα και απομένει εκστατικός μπροστά στα θέλγητρα της θαυμαστής πολιτείας και δυο γυναικών: μιας παντρεμένης και μιας χήρας. Μια βαθειά, σκοτεινή και αισθησιακή ατμόσφαιρα, μουσκεμένη και σχεδόν τραγική σαν καταιγίδα του Τζορτζόνε, περιβάλει τα αινιγματικά και ανεξιχνίαστα πρόσωπα του έργου. Μολυβένιος ουρανός, σύντομες ριπές ανέμου, σώματα που αναρριγούν, ο πόθος που ακολουθεί έναν ερεβώδη λαβύρινθο από πλατείες, κανάλια, καμάρες και παλάτσι, όπου σταλάζει η φιληδονία, άθικτη ακόμα από οποιαδήποτε σκοπιμότητα. Μια υγρή μελαγχολία αισθησιασμού διαποτίζει αυτό το απροσδόκητα περίλαμπρο φρέσκο ενός γοητευτικού αγνώστου αλλά σημαντικού συγγραφέα που μας μιλά σε μια σχεδόν λησμονημένη γλώσσα…