ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας

Παλιοί καιροί

Χάρολντ Πίντερ 

Δημοτικό Θέατρο Απόλλων

18.10 > 31.12

Αυτό που είσαι, ή μου φαίνεται πως είσαι ή σου φαίνεται πως είσαι, αλλάζει τόσο γρήγορα, τόσο τρομακτικά. 
Χάρολντ Πίντερ

Ένας άντρας. Ο Ντήλυ. Η γυναίκα του. Η Κέητ. Η παλιά της φίλη Άννα που τους επισκέπτεται έπειτα από είκοσι χρόνια στο παραθαλάσσιο σπίτι τους, κάποιο φθινοπωρινό βράδυ.
Οι προσπάθειες του άντρα να ''ανακτήσει τη γυναίκα του, οι προσπάθειες της φίλης να ''ανακτήσει'' τη φίλη της, με πεδίο μάχης το παρελθόν και όπλα δυο ''ιστορίες'' έτσι όπως ο καθένας τους τις θυμάται. 
Τρία πρόσωπα ψηλαφούνε μέσα στην καταχνιά του παρελθόντος να βρούνε κάποιο μόνιμο στοιχείο αναφοράς. Ποιος αγάπησε, και αγαπά, ποιον; Πότε, και πώς τον αγάπησε; Αγαπήθηκαν ή απλώς νόμισαν πως αγαπιούνται;
Τρία πρόσωπα και ο χρόνος. Χρόνος ''συνεχής'' όπου παρελθόν και παρόν μοιάζουν να συμβαίνουν ταυτόχρονα. Η μνήμη. "Μερικά από αυτά τα πρράγματα έγιναν, άλλα ήταν όνειρα. Όλα είναι αληθινά, έτσι όπως αντιλαμβανόμουνα τότε την πραγματικότητα''. 
Ένα έργο θεατρικής ''μαγγανείας'', με μια στιλπνή κινηματογραφική γραφή ακριβείας, και χιούμορ πικρό, ενός από τους σημαντικότερους Άγγλους συγγραφείς του αιώνα μας. 

 

Ο ΧΑΡΟΛΝΤ ΠΙΝΤΕΡ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Το νόημα αρχίζει με τα λόγια, με τη δράση, συνεχίζεται στο κεφάλι σου και δεν τελειώνει πουθενά. Δεν υπάρχει τέλος στο νόημα. Το νόημα που είναι αποφασισμένο, πακεταρισμένο, ετικεταρισμένο κι έτοιμο για εξαγωγή είναι νεκρό, άσχετο και άσκοπο.

Από το γράμμα στον Πίτερ Γουντ, σκηνοθέτη
της πρώτης παράστασης του έργου Πάρτι Γενέθλιων (1958)
Μετάφραση: Νίκος Σακαλίδης

 

Ασχολούμαι με χαρακτήρες που βρίσκονται στο έσχατο άκρο της ύπαρξης τος, που ζούνε μάλλον μόνοι τους στην θαλπωρή του σπιτιού τους. Η ύπαρξη μέσα στον κόσμο πρέπει να συνδέεται με την ύπαρξη μέσα στον δικό σου κόσμο, στο δωμάτιο σου. Προτού καταφέρεις να προσαρμοσθείς στη ζωή που ζεις μέσα στο δωμάτιο σου, ίσως και με κάποιον άλλο, δεν είσαι σε θέση, δεν έχεις εφόδια να βγεις έξω και να ριχτείς στις μάχες που δίνονται συνήθως μέσα σε αοριστίες στο έξω κόσμο.

Από συνέντευξη στο BBC (1960)
Μετάφραση: Έλση Σακελλαρίδου

 

Η λαχτάρα της επαλήθευσης είναι κάτι φυσικό μα δεν μπορεί πάντα να ικανοποιηθεί. Δεν υπάρχουν ξεκάθαροι διαχωρισμοί ανάμεσα σ’ αυτό που είναι πραγματικοί στο μη πραγματικό, ούτε ανάμεσα στο ποιο είναι ή δεν είναι αληθινό. Ένα πράγμα δεν είναι κατ’ ανάγκη αληθινό ή ψεύτικο·  μπορεί να ναι και τα δυο. Θεωρώ ανακριβή την υπόθεση πως το να επαληθεύσεις αυτό που συνέβη και αυτό που συμβαίνει παρουσιάζει ορισμένα προβλήματα. Ένα πρόσωπο πάνω στην σκηνή που δεν μπορεί να παρουσιάσει κανένα πειστικό επιχείρημα ή πειστική πληροφορία για περασμένες του εμπειρίες, για την τωρινή του συμπεριφορά ή τις φιλοδοξίες του, που δεν μπορεί να δώσει μια κατανοητή ανάλυση των κινήτρων του, είναι το ίδιο έγκυρο και αξιοπρόσεκτο όσο κι ένα πρόσωπο που, ανησυχητικά, μπορεί να τα κάνει ολ’ αυτά.  Όσο πιο ακριβής είναι η εμπειρία, τόσο πιο δυσδιάκριτη γίνεται η έκφραση.

Από το σημείωμα του στο πρόγραμμα της παράστασης
των δυο μονοπράκτων Το Δωμάτιο και Ο Βουβός Σερβιτόρος
στο Royal Court του Λονδίνου το 1960.
Μετάφραση: Μάγια Λυμπεροπούλου

media gallery